speaker-photo

Emilia Kopeć

Praktykująca urbanistka, z zamiłowania propagatorka koncepcji zrównoważonych miast, przyjaznych i dostępnych przestrzeni publicznych oraz kompleksowej polityki przestrzennej. 

Z zaangażowaniem w życiową misję jaką jest poprawa jakości życia społeczności lokalnej, rozpoczęła swoją karierę zawodową jako funkcjonariusz publiczny w samorządzie terytorialnym pełniąc obowiązki inspektora ds. zagospodarowania przestrzennego, a następnie jako specjalistka wspomaga procesy inwestycyjne w dolnośląskich parkach przemysłowych z ramienia Agencji Rozwoju Przemysłu S. A. Prowadzi projekt zagospodarowania parku technologicznego w koncepcji mixed-use.

Mając świadomość wyzwań przed jakimi stoją tereny zurbanizowane oraz społeczeństwo w obliczu licznych kryzysów, nieustannie poszerza swoją wiedzę, aby odpowiadać na problemy współczesnego świata. Autorka publikacji w zakresie planowania przestrzennego, prelegentka na konferencjach krajowych i zagranicznych. Absolwentka Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej, Wydziału Geografii Społeczno-Ekonomicznej i Gospodarki Przestrzennej UAM oraz w ramach wymiany międzynarodowej również Uniwersytetu w Tours we Francji (DAE Polytech). 

Posiada bogate doświadczenie zdobyte podczas pracy przy projektach w Polsce, Francji, Kanadzie oraz Wielkiej Brytanii. Aktualnie aktywnie zaangażowana w projekt Kobierzyce-Urban95 realizowany na the London School of Economics and Political Science (BvLF & LSE Cities) dotyczący wpływu polityki i zagospodarowania przestrzennego na potencjał rozwoju najmłodszych mieszkańców miast. 

PIĄTEK 13.20

1 NASZE WARTOŚCI

Nadzieja i sprawczość młodego pokolenia Polaków w Europie

<strong>Emilia Kopeć, Eliasz Grubiński, Anna Richards, Mateusz Blachnierek, mod.Filip Gołębiewski</strong> <p style="font-weight: 400">Młodym Europejczykom z krajów zachodnich przy wchodzeniu w dorosłość często towarzyszy poczucie życia w epoce stagnacji i licznych kryzysów: katastrofy klimatycznej, perturbacji gospodarczych, uwiądu kultury, polaryzacji życia politycznego oraz kryzysu międzyludzkich więzi. W obliczu takich problemów łatwo o zniechęcenie i bezradność – z jakiegoś powodu cechy te nie charakteryzują młodego pokolenia Polaków, którzy wchodzą na rynek europejski i światowy z poczuciem sprawczości, odwagą i optymizmem. Takie wrażenie można przynajmniej odnieść, patrząc na imponujące sukcesy polskich młodych dorosłych za granicą oraz w ojczyźnie. Czy ta perspektywa jest jednak prawdziwa, czy może mamy do czynienia wyłącznie ze złudnym wrażeniem? Czy coś rzeczywiście przesądza o polskiej wyjątkowości?</p>